One more chance cz.10 part 1

No to stwierdziłam że tą część dodam już dzisiaj. Na feriach na 100% dodam part 2 i może jak się uda jeszcze z 2-3 notki. No to chyba tyle. Zapraszam do czytania.

29.08.84r.

- Angie to jak ten tort mam wnieść? Bo ja go ledwo uniosę.
- Dasz radę. Taki wielki i silny z ciebie chłop i ciasta nie dasz rady wnieść? Co John?
- Dobra spróbuję.
- Nie próbuj, tylko go wnieś. I nie rozwal, bo uduszę. Starczy że nie mogłam zrobić Mike'owi przyjęcia urodzinowego. Nie zabieraj mi radości dania mu chociaż tortu.
- A właściwie dlaczego nie mogłaś mu zrobić tego przyjęcia? - zapytała jak zwykle nie w temacie Cassie.
- Bo go nie chciał. Powiedział że nie chce żebyśmy się na niego wykosztowywali. I kazał mi obiecać że go nie zrobię. Dlatego zrobiłam chociaż ten tort i kupiłam prezent.
- No jeśli chodzi o prezenty to my też kupiliśmy. - dodała Jane.
- To bardzo dobrze. Idę go obudzić. Śpiocha kawał, już 10 się zbliża a ten nadal śpi.
- Jesteście siebie warci. Ty z chęcią spałabyś do 16. - powiedziała Jane.
- Oj, czepiasz się szczegółów. - wywróciłam oczami i poszłam obudzić Mike'a. Zapukałam do jego pokoju, ale nikt mi nie odpowiedział, więc uchyliłam drzwi. Mike tak jak myślałam nadal chrapał w najlepsze.
- Ej, śpiący książę wstawaj! - ściągnęłam z niego kołdrę. Jęknął i przewrócił się na plecy. Otworzył oczy i uśmiechnął się.
- Cześć.
- Hey, hi, hello. - (powiedzonko autorki).
- Która godzina? - zapytał wciąż zaspanym głosem.
- Dochodzi 10 śpiochu. Wstawaj i się ubieraj. I zapraszam na śniadanko. - uśmiechnęłam się po czym wyszłam. Po 15 minutach z pokoju wyszedł Michael i skierował się do jadalni gdzie wszyscy czekaliśmy już na niego z tostami i oczywiście tortem na deser.
- O jej. Mówiłem żebyście nic nie szykowali dla mnie. - powiedział zaskoczony.
- Nie. Powiedziałeś że mam nie szykować dla ciebie przyjęcia. To nie szykowałam. Ale o torcie i śniadaniu nic nie mówiłeś. - podeszłam do niego z uśmiechem i podałam torebkę z prezentem ode mnie.
- Dziękuję. - szepnął i dał mi całusa w czoło. Wszyscy zaczęliśmy składać mu życzenia i wręczać prezenty po czym usiedliśmy do śniadania.

***

- O mój Boże. Ale się ubawiłem. - powiedział ze śmiechem Mike. Oboje byliśmy przemoczeni do suchej nitki i roześmiani. - Jeszcze nigdy nie miałem takich świetnych urodzin. Najpierw śniadanie i tort, a potem bitwa na pistolety na wodę w ogrodzie. Swoją drogą skąd wiedziałaś że pistolety na wodę będą świetnym prezentem?
- Trochę cię już znam. - uśmiechnęłam się. Przeszliśmy przez próg drzwi balkonowych. Michael zatrzymał się koło swojego pokoju.
- Angie.
- Tak?
- Dziękuję ci za wszystko. Jesteś świetną przyjaciółką.
- Nie ma za co. - uśmiechnęłam się.
- Poszłabyś ze mną gdzieś? Chciałbym żebyś kogoś poznała.
- Ok. Tylko się przebiorę w suche ciuchy.
- No to za 15 minut przy schodach.
- Ok.

***

Podjechaliśmy pod małą restauracyjkę. Dobrze że miałam na sobie sukienkę i mimo że nie była elegancka to i tak bardziej pasowała niż szorty i koszulka które chciałam założyć. Oboje wysiedliśmy z samochodu i skierowaliśmy się do drzwi w których powitał nas kelner.

- Dzień dobry. - odezwał się nieśmiało.
- Witam. - odpowiedział Mike z uśmiechem.
- Państwa stolik jest tam. - wskazał niewielki stolik przy oknie.
- Dziękujemy. - odruchowo powiedział Michael.
- Idź już ja muszę jeszcze skorzystać z toalety. Zaraz dojdę.
- Ok.
- Toalety są tam. - wskazał kelner.
- Dziękuję. - powiedziałam i udałam się do toalet. Po 15 minutach szłam w stronę stolika który wcześniej wskazał nam kelner. Siedziały przy nim dwie osoby.
- O już jesteś. - powiedział uradowany Mike wstając z krzesła. - Poznajcie się. - druga osoba siedząca przy stoliku wstała. Była nią młoda dziewczyna o blond włosach. - To jest moja przyjaciółka Angie. - wskazał na mnie. - A to moja narzeczona Lisa.
- „Narze… Co?! Jak to na… narzeczona?” - pomyślałam. Dziewczyna z uśmiechem podała mi rękę w ten sposób żeby na jej serdecznym palcu było widać duży pierścionek zaręczynowy. W porównaniu z moim był wręcz ogromny. Podałam jej rękę po czym usiedliśmy wszyscy przy stoliku. Zamówiliśmy coś do jedzenia i zaczęliśmy rozmawiać, a właściwie oni rozmawiali ja wciąż tylko potakiwałam. Nie mogłam uwierzyć że Mike się żeni. Wiem, byłam niesprawiedliwa, sama wychodziłam za mąż, a nie chciałam pozwolić ustatkować się Michaelowi. Po chwili dostaliśmy swoje zamówienia. Gdy skończyliśmy jeść postanowiłam wziąć się w garść.
- Jak to się stało że zdecydowaliście się na ślub? Jak się jej oświadczyłeś?
- Rozmawialiśmy przez telefon i zapytałem co by zrobiła jakbym poprosił ją o rękę. I ona odpowiedziała że by się zgodziła.
- A przy następnym spotkaniu dał mi pierścionek i oficjalnie staliśmy się narzeczonymi. - dodała Lisa. Przytulili się czule, a ja wymusiłam się na uśmiech.
- Wiecie co? Zamówię jeszcze desery dla nas. - stwierdził Mike.
- Michael ja naprawdę nie dam rady już nic zjeść. - powiedziałam.
- Oj, nie przesadzaj. Pójdę znaleźć kelnera, bo nigdzie żadnego nie widzę. - powiedział i wstał.
- Wracaj szybko, dziubasku. - odezwała się Lisa.
- Prosiłem żebyś tak do mnie nie mówiła. - szepnął przez zęby zdenerwowany Mike starając się bym nie usłyszała.
- Przepraszam. - odpowiedziała Lisa jakby nigdy nic. Mike westchnął i odszedł. Spojrzałam na Lisę. Uśmiechnęła się do mnie i z powrotem zajęła się jedzeniem nie dokończonej przez siebie zupy z owoców morza która musiała być naprawdę obrzydliwa, bo jadła ją po jednej łyżce na minutę i widziałam jak powstrzymuje minę obrzydzenia. No ale sama ją sobie zamówiła mimo namawiania Michaela i kelnera na coś innego. Po chwili przyszedł Mike.
- Już zamówiłem. - powiedział uradowany.
- Mike ja cię strasznie przepraszam. - przypomniałam sobie nagle. - Ja mam za godzinę spotkanie z Johnnym. Całkiem zapomniałam. Muszę się zbierać.
- Oj, to szkoda. - powiedział zawiedziony.
- Bardzo cię przepraszam. - powiedziałam wstając - Było mi bardzo miło cię poznać. - zwróciłam się do Lisy.
- Mi ciebie również.
- To do zobaczenia. - pożegnałam się z Michaelem który również wstał całusem w policzek oraz z Lisą podaniem ręki i pognałam do wyjścia.

Z góry proszę żebyście nie były złe. Bardzo proszę.