One more chance cz.15

Nowa notka :) Mam nadzieję że wrócicie do mnie, bo ostatnio było bardzo mało komentarzy. Czytajcie i komentujcie. Zapraszam.

Podniosłam głowę i spojrzałam na ogromny zegar na miejscowym kościele. Wskazywał 16. Powoli wspięłam się po schodach. Otworzyłam ciężkie drewniane stare drzwi i weszłam do środka. Zobaczyłam leżącą na środku kościoła trumnę.
- Boże ktoś zmarł. - pomyślałam. Postanowiłam zapytać się kogoś kogo jest to pogrzeb. Msza się jeszcze nie rozpoczęła i ludzie stali w różnych częściach kościoła. Najbliżej stała kobieta w czarnej sukience z burzą ciemnych włosów na głowie, dziwnie znajoma, chociaż byłam pewna że nigdy jej nie spotkałam.
- Przepraszam bardzo. Czyj to pogrzeb? - zapytałam ale nie otrzymałam odpowiedzi, ponieważ kobieta jedynie zaszlochała i wytarła chusteczką rozmazany pod okiem makijaż. Weszłam więc dalej w głąb kościoła. Nagle zobaczyłam kogoś znajomego przy trumnie.
- Michael? - zapytałam zdezorientowana podchodząc do niego. On spojrzał  na mnie w pierwszym momencie jakby zdziwiony ale już po chwili jego wzrok stał się smutny.
- Źle ze mną. - stwierdził jakby tłumacząc się.
- Ale dlaczego? - zapytałam zdumiona spoglądając na trumnę. Zrobiło mi się słabo, serce zaczęło bić jak szalone. Przed oczami zrobiło mi się ciemno. Słyszałam jak pulsuje mi krew w żyłach. W trumnie leżała młoda kobieta. Ubrana w piękną, czarną suknię. Cała blada. Z zamkniętymi już na zawsze oczami... Martwa.. Kobieta która była mną... Obudziłam się z krzykiem. Z trudem oddychałam głośno łapiąc każdy oddech. Nie mogłam się uspokoić, wciąż widziałam własną twarz, tak bladą że przechodziły przeze mnie dreszcze. Było mi strasznie duszno, cała byłam mokra i lepiłam się od potu ale trzęsłam się jakbym miała zaraz zamarznąć. Nie mogłam przestać, mimo że mięśnie zaczęły odmawiać posłuszeństwa demonstrując to bólem w każdym najdrobniejszym mięśniu. Do pokoju weszła moja mama.

- Wstaje... - urwała widząc w jakim jestem stanie. - Co się stało? Źle się czujesz? - zapytała przestraszona.

- Powiedzmy. - odpowiedziałam zachrypniętym głosem.

- Idź weź gorącą kąpiel. - powiedziała zmartwiona podchodząc do mnie. - Dasz radę sama?Chyba masz gorączkę. - stwierdziła dotykając mojego czoła.

- Tak dam radę. - powiedziałam tylko i skierowałam się w stronę drzwi. Po chwili byłam już w łazience spojrzałam w lustro i krzyknęłam z całych swoich sił, zasłaniając twarz i kuląc się w kącie łazienki. Po chwili obok mnie stała już mama. Objęła mnie ramionami, powtarzając jak mantrę pytanie „Co się stało?”. Dopiero po chwili byłam w stanie odpowiedzieć.

- Moja twarz… Wyglądam jak trup…

***

Położyłam się do łóżka w świeżo  zmienioną przez moją mamę pościel. Bałam się zasnąć. Nie chciałam myśleć o tym śnie, mogłam myśleć o czymkolwiek byle nie o nim. Dlatego  zaczęłam myśleć o Stanach. Odkąd wróciłam do Polski minęło 2 lata. Od jakiegoś roku nie dostawałam już listów. John i Jane tłumaczyli się  w ostatnim liście że przez to że Jane pracuje nad trasą koncertową jakiejś gwiazdki nie będą mieli czasu na napisanie listu, a potem jeszcze oboje wyjeżdżają w tą trasę by dopilnować wszystkiego. Bardzo przepraszali i obiecywali że napiszą gdy tylko wrócą. Nie miałam im tego za złe. Mieli własne życie, pracę, problemy. Nie mogli wiecznie myśleć tylko o mnie. Janet już więcej do mnie nie napisała, po tamtym liście. Cassie pisała mi o tym że nie będzie miała jak. Otóż kto by pomyślał ale zaczęła studia! I to psychologię! Niesamowite że taka wariatka będzie pomagać ludziom w taki sposób. Na samą myśl uśmiechnęłam się niestety nie tak jakbym chciała bo wciąż się strasznie trzęsłam. Pisała mi że nie spodziewała się że studia są tak trudne i że całe dnie ślęczy nad książkami, a żeby trochę pójść do przodu i mieć potem lżej będzie się uczyć przez wakacje. Strasznie przepraszała i obiecywała że mi to wynagrodzi, ale funkcjonuje teraz w taki sposób że gdy kończy naukę od razu kładzie się spać. Przestała nawet spotykać się z chłopakami! Stwierdziła że chyba zanim skończy te studia to będzie sama potrzebowała pomocy tyle że psychiatry. Jej też nie miałam tego za złe. Rozumiałam że jest jej trudno. Jedynie Michaela nie rozumiałam. W ostatnim liście napisał że bardzo tęskni, że w ogóle nie pracuje nad nową płytą co strasznie go irytuje, a to wszystko przez to że wciąż ma jakieś jak to określił „gale, bale i inne bzdety”. Cały czas pisze teksty ale nawet nie ma czasu na nagranie porządnego dema. Był na to strasznie zły. Jednak mimo wszystko był bardzo szczęśliwy. Pisał że chyba w końcu odważy zapytać się Lisy czy jest w ciąży. Że zaprosili ich oboje na wywiad i Lisa nawet się zgodziła. Że kupili domek. Że nie może się doczekać aż w końcu przyjadę. Obiecał że będzie pisać minimum raz w miesiącu… Teraz od roku nie dostałam ani jednego. Do niego napisałam chyba z setkę. Na żaden nie dostałam odpowiedzi. Martwiłam się. Bardzo się martwiłam. Stało się coś że nie pisze? Coś MU się stało? A może po prostu nie chce już do mnie pisać? Obraził się? Zapomniał o mnie? Zajął się własną rodziną, własnymi sprawami i stwierdził że nie jestem już mu potrzebna, nie jestem dla niego ważna? A może wszystko było kłamstwem? Może nigdy nie byłam ważna? Może napisał te listy od niechcenia? Może teraz już mu się nie chce? Nie wiedziałam co o tym myśleć. A im więcej myślałam tym bardziej bolało, że te przypuszczenia mogłyby być prawdziwe. Powieki zrobiły się nagle ciężkie. Tak bardzo że nawet strach przed zaśnięciem nie powstrzymał ich od zamknięcia się. Nawet nie spostrzegłam kiedy zasnęłam.

***

Gdy się obudziłam za oknem było już ciemno. Zdziwiło mnie to że tak długo spałam. Przecież przespałam całą noc, a teraz i cały dzień? Powoli wstałam z łóżka. Mimo to przed oczami zrobiło mi się ciemno i ledwo ustałam. Po chwili odzyskałam wzrok i wyszłam z pokoju. Usłyszałam głosy z kuchni. Ruszyłam w jej kierunku. Po chwili stałam już w jej progu.

- Wstałaś? Lepiej już się czujesz? - zapytała mama od razu do mnie podchodząc.

- Lepiej. - zachrypiałam.

- Dam ci coś do picia. Siadaj. - rozkazała Lena. Usiadłam przy stole koło taty i oparłam łokcie o stół, a głowę na rękach.

- Wszystko w porządku? - zapytał spoglądając na mnie.

- Jasne. - odpowiedziałam już troszkę lepszym głosem. Po chwili rozbrzmiał dźwięk naszego nowego telefonu. Podskoczyłam na krześle nie przyzwyczajona jeszcze do jego obecności.

- Odbiorę! - rzuciła się do telefonu Lena. Po chwili dźwięk ustąpił i usłyszałam zadowolony głos Leny.

- Halo?

- …

- Eeeee… Jak to było? - mruknęła pod nosem. - Eeem… Yes, she is here. - odpowiedziała troszkę nie poradnie. - I call her. - powiedziała po czym wydarła się na całe gardło. - Angelika! Ktoś do ciebie! Z Ameryki! - momentalnie znalazłam się przy telefonie.

- Halo?

- Hi. - usłyszałam - „Będzie mówiła po angielsku” - pomyślałam żeby uświadomić sobie że muszę przestawić się na ten język.

- Z kim rozmawiam? - zapytałam uprzejmie już po angielsku.

- Z Janet. Przepraszam że przeszkadzam. Pamiętasz co pisałam w liście? - zrobiło mi się słabo. Bardzo dobrze wiedziałam o co chodziło. - Teraz muszę cię o to poprosić.

***

- Nie możesz od tak wyjechać do Stanów! - wydzierała się mama.

- Przecież masz tu pracę! - zawtórował tato.

- I rodzinę! - dołączyła Lena. Ja cały czas się pakowałam. Nie miałam dużo czasu. Janet załatwiła mi lot z samego rana. O 6 miałam wylot, a była już 20, co oznaczało nie całe 10 godzin na spakowanie się i dojechanie na lotnisko, co stawało się coraz trudniejsze z upływem czasu, bo widziałam że rodzice coraz bardziej się denerwują i mogą mnie nie zawieźć.

- Muszę tam jechać.

- To nie normalne że jesteś na każde ich zawołanie! - krzyknęła Lena.

- A co mam zrobić?! - odpowiedziałam jej tym samym, wstając z klęczek. - Jestem im potrzebna! Jestem potrzebna komuś na kim mi bardzo zależy, za kim strasznie tęskniłam i nie mam zamiaru zostawiać go gdy jestem mu potrzebna! - wydarłam się i wróciłam na klęczki, pakując kolejne rzeczy. Usłyszałam że osoby które stały nade mną wyszły z pokoju. Wypuściłam powietrze które nieświadomie wstrzymywałam. Nie mogłam tam nie pojechać. Byłam potrzebna Michaelowi. Janet nie wchodziła w szczegóły ale powiedziała że jest źle… Wtedy przypomniałam sobie sen. Mike powiedział w nim że jest z nim „źle”. Możliwe żebym to jakoś przewidziała? Nie wiedziałam co o tym myśleć. Resztę czasu spędziłam na pakowaniu się i rozmyślaniu o tym.

***

- To jak? Zawieziesz mnie? - zapytałam, ledwo stojąc na nogach, tatę. Spał od ok. 5 godzin i nie był zachwycony że go obudziłam. Stwierdziłam w myślach że powinien się cieszyć że w ogóle coś spał. Ja natomiast ledwo się trzymałam. Było po 3 w nocy i musieliśmy się zacząć zbierać, a ja wszystko robiłam w jakby zwolnionym tempie. Niepokoiło mnie że mimo przespania prawie 24 godzin nie mogłam wytrzymać ok. 7 godzin tylko dlatego że była to noc. Ale teraz nie mogłam o tym myśleć. Jakimś cudem wyzbieraliśmy się i ruszyliśmy na lotnisko. Nie całe pół godziny przed odlotem wszystko było już gotowe. Bagaże oddane i reszta spraw załatwiona. Stałam z tatą przed wyjściem na pasy lotniska. Spojrzałam na niego przepraszającym wzrokiem.

- Nie przepraszaj. Jesteś im potrzebna. My to rozumiemy. Tylko nie lubimy się z tobą rozstawać. - powiedział z uśmiechem. Przytuliłam go z całej siły i zaczęłam szlochać. Ale były to łzy szczęścia, że mam taką cudowną rodzinę.

- Dziękuję. - powiedziałam wciąż w niego wtulona.

- Nie masz za co. Jesteś naszą córeczką. Zawsze będziesz. Kochamy cię i chcemy żebyś była szczęśliwa. - odparł przytulając mnie jeszcze mocniej. Po chwili, która wydała mi się stanowczo za krótka, usłyszeliśmy że muszę już iść. Westchnęłam i puściłam go. Spojrzałam mu w oczy. Uśmiechnął się i dał mi całusa w czoło. - Idź kochanie. - powiedział pokrzepiająco.

- Przeproś dziewczyny! I powiedz Lenie że ma przekazać Anieli o tym że wyjechałam! - krzyknęłam powoli się oddalając. Tato się zaśmiał.

- Tak i powiem żeby ona powiedziała że ty powiedziałaś że ona miała powiedzieć! - wybuchliśmy od razu śmiechem. Pomachałam mu jeszcze tylko i zniknął mi z oczu.

***

Lot minął szybko bo cały przespałam. Nie zdziwiło mnie to ale zaniepokoiło. Czemu tyle spałam? To chyba raczej nie było normalne. Pokręciłam głową żeby o tym już nie myśleć i rozglądnęłam się za Janet która miała mnie odebrać z lotniska. Po chwili ją zobaczyłam. Stała przygnębiona z drugiej strony lotniska, szukała mnie rozglądając się na wszystkie strony. Gdy podeszłam zobaczyła mnie i ruszyła w moją stronę. Przylgnęła do mnie, zaskakując mnie tym tak bardzo że upuściłam bagaże.

- Dziękuję że przyjechałaś.

- Nie ma za co. - odpowiedziałam będąc trochę w szoku.

- Chodźmy już. - stwierdziła po chwili. Zabrała moje dwie torby i ruszyła przed siebie. Złapałam walizkę i torebkę i szybko poszłam za nią. Przed lotniskiem stał czarny Cadillac Deville. Janet poszła w jego kierunku. Otworzyła bagażnik i włożyła torby i walizkę, po czym wskazała ręką żebym wsiadała na miejsce pasażera. Usiadłam na wygodnym skórzanym siedzeniu i się zapięłam. Po chwili wsiadła też Janet. Zapięła się i odpaliła silnik. Spojrzała na mnie. - Jesteś bardzo zmęczona? - zapytała.

- Nie całą drogę spałam.

- Możemy od razu jechać do Michaela?

- No oczywiście. Przecież po to tu przyjechałam, żeby mu pomóc. - kiwnęła głową na znak że rozumie i ruszyła. Nastała cisza a ja już nie wytrzymywałam, w końcu się odezwałam. - Powiesz mi co się stało? - westchnęła i zobaczyłam że zaczynają jej się szklić oczy.

- Jakiś rok temu zaczęło coś się dziać pomiędzy Mike'iem a Lisą. Coraz częściej zdarzały się sprzeczki i „ciche dni”. Z czasem zamiast się poprawiać, psuło się jeszcze bardziej. W pewnym momencie Lisa się wyprowadziła. A po miesiącu… wzięli rozwód. - słuchałam z wytrzeszczonymi z przerażenia oczami.

- Co takiego? Rozwiedli się? Przecież Mike ją tak kochał!

- No właśnie. To było trzy miesiące temu. Od tamtego czasu Mike w ogóle nie wychodzi z domu. Nie ma z nim żadnego kontaktu. Przez pierwszy miesiąc zostawiłam go samemu sobie tak jak prosił bo myślałam że potrzebuje czasu na przemyślenie tego wszystkiego i w ogóle. Ale jak minął a on nadal się nie odzywał zaczęłam się niepokoić. Dzwoniłam, przychodziłam pod jego dom. Nie odbiera, nie wpuszcza nikogo do domu. Boję się że coś sobie zrobi. - ostatnie zdanie wypowiedziała załamującym się głosem. Po policzku spłynęła jej łza. Ja sama nie doszłam jeszcze do siebie po tym co usłyszałam. Siedziałam wpatrując się w ulicę którą jechałyśmy. - Pomożesz mi? - usłyszałam nagle. Odwróciłam wzrok od drogi i spojrzałam na nią. Miała zalaną już całą twarz łzami. Patrzyła przed siebie.

- Zatrzymaj się. - poprosiłam. Spełniła moją prośbę i wyłączyła silnik. - Przyjechałam po to żeby ci pomóc, żeby jemu pomóc. I to zrobię… Przynajmniej się postaram. - powiedziałam przytulając ją z całych sił. W moich ramionach całkiem się rozkleiła. Była bardzo związana z Michaelem. Bardzo go kochała. Dla mnie byli tak do siebie podobni że momentami można by było pomyśleć że są bliźniakami. Pewnie dlatego byli dla siebie tak bliscy. Ja starałam się nie rozkleić ale sama myśl że Michael mógł cierpieć sprawiała że serce mi pękało na miliard kawałeczków. Teraz byłam silna dla Janet ale nie wiedziałam jak długo dam radę taka być.

***

Podjechałyśmy pod niewielki domek na przedmieściach LA. Zdziwiłam się.

- Co tu robimy? - zapytałam.

- Mike kupił ten domek po ślubie. - kiwnęłam głową. Wysiadłyśmy i podeszłyśmy pod drzwi. Janet zapukała, ale nie było żadnego odzewu. Zadzwoniła ale efekt był taki sam.

- Spróbuj jeszcze raz. - powiedziałam. Zadzwoniła jeszcze trzy razy i zapukała ale w

ciąż była cisza.

- Michael! Wiem że tam jesteś! W tej chwili otwórz! - wykrzyczała wreszcie zdenerwowana.

- Odejdź! - usłyszałyśmy nagle. Serce mnie zabolało. To nie był ten sam głos który pamiętałam. Ten był przepełniony bólem, żalem.

- Mike… - odezwałam się nieśmiało. - Michael to ja. Proszę… Otwórz. - głos mi się załamał. Spojrzałam na wciąż zamknięte drzwi. Janet spuściła głowę.

- To nic nie da. Poczekaj zawrócę tylko i możemy jechać. - kiwnęłam głową na znak zgody. Po chwili Janet już szła do samochodu, a ja podeszłam bliżej do drzwi. Dotknęłam ich i oparłam głowę ścianę przy drzwiach.

- Proszę… - powiedziałam jeszcze cicho. Klamka delikatnie drgnęła. Po chwili drzwi się uchyliły i zobaczyłam Michaela. Patrzył na mnie czerwonymi oczami. Był nieogolony, włosy miał roztrzepane, ubrany w rozciągnięty sweter i dresowe spodnie. - Michael… - powiedziałam tylko i mocno go przytuliłam. On objął mnie i zanurzył głowę w moich włosach.

- Angie… - westchnął załamującym się głosem.

Samochód Janet