My life cz. 2

   Kolejna część, wydaje mi się, że jest krótsza od poprzedniej, ale teraz to już nie wiem;D

  Gdy wsiedliśmy zobaczyłam że autobus jest pełny i zostało tylko jedno wolne miejsce, chciałam usunąć się i przepuścić Piotrka, ale on wtedy zachował się jak prawdziwy dżentelmen, powiedział żebym usiadła i co najważniejsze nie poszedł sobie żeby się oprzeć o słup czy coś w tym rodzaju. Nadal stał obok mnie. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, rozmowa się urwała i nie wpadał mi do głowy żaden temat o którym moglibyśmy pogadać. Wiedziałam że jeśli nie zagadam ja, ani on to po wyjściu z autobusu już nigdy więcej się nie spotkamy, a ja tak strasznie nie chciałam do tego dopuścić.

- Ile masz lat?- To pytanie wyrwało mnie z zamyślenia i w końcu spojrzałam na niego pierwszy raz odkąd puścił mnie na wolne siedzenie. Patrzył na mnie, pewnie odkąd usiadłam patrzył i zastanawiał się czy w końcu się odezwę. Znowu się zaczerwieniłam.
- Dziewiętnaście, a ty?
- Też mam dziewiętnaście.
- Gdzie mieszkasz?
- W Legnicy, to znaczy w okolicy Legnicy. Przyjechałem na wakacje, brat tu studiuje. Mieszka z dziewczyną właśnie na Piastowskiej, nie może pojechać do domu, bo nie chce rozstawać się z Agnieszką, a ona nie bardzo miałaby gdzie nocować, budujemy nowy dom i na razie mieszkamy u mojej babci więc i on by się tam cisnął, a co dopiero dwie osoby. No więc skoro on nie może to ściągnął sobie jakąś część domu do siebie.
- Ciebie?
- Yhm.
- Co twój brat studiuje?
- Prawo. Chce być prawnikiem tak jak nasza mama.
- A ty studiujesz?
- Tak.
- A co, jeśli można spytać?
- Filologię angielską.
- Żartujesz?
- Nie, dlaczego miałbym żartować?
- Bo ja też studiuje filologię angielską!
- Niemożliwe.
- A jednak. A gdzie studiujesz?
- W Wałbrzychu. Ty tutaj, we Wrocławiu?
- Yhm. Tu wysiadamy.

Gdy wysiadaliśmy miałam tylko nadzieję, że nie zgubię go w tłumie, który akurat musiał tu wysiadać, jednak, nadzieja matką głupich i gdy tylko wstałam z krzesełka od razu straciłam Piotrka z oczu.

„ Nie tylko nie to!”-przeklinałam ten autobus w myślach-”I już go więcej nie zobaczę? Jesteś głupia on tylko wykorzystał to, że powiedziałaś mu jak dojechać do Piastowskiej, a ty robisz sobie nadzieję! Nic by z tego nie....”
- Przepraszam – przerwało mi rozmyślania – pewnie jesteś zajęta.
- Co? - odwróciłam się i … zobaczyłam Piotrka czekającego na mnie koło przystanku.
- Pewnie się śpieszysz. Nie będę ci przeszkadzać, myślałem, że może... nie, nie będę ci głowy zawracał...
- Nigdzie się nie śpieszę – tym razem ja przerwałam – I...a o czym myślałeś?
- No...że...może...mogłabyś...pójść...ze mną...
- Dokąd ?
- Yyy... Może zaprowadziłabyś mnie na tą Piastowską?
- Jasne. Czemu nie.

Mam nadzieje, że nie takie złe xD